30 χρόνια αφότου «έφυγε ο Στράτος» οι τρεις γιοι του θυμούνται ιστορίες με μπάλα, Αλαβάντα και ΠΑΟΚ, ιππόδρομο, Άκη Πάνου και… Καρυοφυλλιά Καραμπέτη

Τέτοια μέρα ακριβώς 30 χρόνια πριν συγκλονιζόταν όλη η Ελλάδα από τον ξαφνικό θάνατο του Στράτου Διονυσίου. Ήταν 11 Μαΐου του 1990. Τα χρόνια περνούν, μπορεί ο Στράτος να έφυγε, ωστόσο δέχεται ακόμη ‘παραγγελιές’. Μπορεί και ικανοποιεί τις επιθυμίες των θαυμαστών του καθώς υπάρχει η συνέχειά του, τα παιδιά του: ο Άγγελος, ο Στέλιος, ο Διαμαντής είναι εδώ για εκείνον.

Σε ένα συγκλονιστικό άρθρο της Μαρίας Καούκη στο OneMan ο Άγγελος, ο Στέλιος, ο Διαμαντής σκιαγραφούν τον πατέρα τους στην επέτειο των 30 χρόνων από την ημέρα που έφυγε σε ηλικία 54 χρόνων. Διηγούνται ανέκδοτες ιστορίες για τον πατέρα τους, τη λατρία του για τον ιππόδρομο, το ποδόσφαιρο, τον ΠΑΟΚ και τον Αλεξανδρουπολίτη Νίκο Αλαβάντα.

Ήταν Παρασκευή 7.30 το πρωί, όταν άνθρωποι του ξενοδοχείου ‘Χανδρής’ τον βρήκαν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση στη σουίτα 707, την οποία νοίκιαζε, ώστε να να παρακολουθεί με κιάλια τις ιπποδρομίες. Πέντε ώρες αργότερα, εξέπνευσε. Είχε περισσότερα από 20 άλογα δικά του.

Στέλιος: Ο πατέρας μου λάτρευε τα άλογα. Δεν ήταν θέμα τζόγου. Ήταν πολύ φιλόζωος. Είχαμε σκυλιά, καναρίνι. Στο στάβλο δεν είχε μόνο τα δικά του άλογα, αλλά και άλλων. Τον έβλεπαν και χαμογελούσαν. Σκέψου το άλογο, όταν ανοίγει το στόμα του και τραβιέται προς τα πίσω. Αυτό για μένα ήταν το χαμόγελό τους. Αναγνώριζαν τον ήχο του αυτοκινήτου του και χτυπούσαν τις πόρτες πριν φτάσει. Πήγαινα κι εγώ μαζί του, πολλές φορές. Τον θυμάμαι να τα πλένει. Τους δίναμε κυβάκια ζάχαρης και καρότα. Δεν γίνεται να μην αγαπάς τα άλογα. Ο πατέρας μου είχε έρωτα μαζί τους. Τα βάφτιζε με τα ονόματα όλης της οικογένειας. Ο ‘Στελάρας’, ο ‘Ξανθός Άγγελος’, ο ‘Διαμαντής Junior’, η ‘Μεγάλη Αναστασία’ για τη γιαγιά τη Στάσα, ο ‘ΠΑΟΚάρας’. Οι στολές των τζόκεϊ ήταν ασπρόμαυρες με ρίγες, για τον ΠΑΟΚ.

Διαμαντής: Τους έδινε και ονόματα τραγουδιών του. Είχε άλογο ‘Παλιατζή’! Όμως, ο ‘Διαμαντής Junior’ ήταν ο καλύτερος, τους άφηνε όλους πίσω. (γελάει) Έβλεπα μια φωτογραφία, είχε τερματίσει και τα άλλα δεν φαινόντουσαν στο πλάνο, δεν είχαν φτάσει ακόμα. Ένα καφέ, με άσπρο κεφάλι και ροζ μύτη. Και τα σκυλιά στη Χαλκιδική τον περίμεναν στην πόρτα. Τους κόρναρε από μακριά και ήταν στα κάγκελα. Είχε λατρεία. Στο ‘Χανδρής’ νοίκιασε τη σουΐτα, επειδή είχε τιμωρηθεί για 2 χρόνια από τον Ιππόδρομο και ήθελε να βλέπει τις ιπποδρομίες με κάποιο τρόπο. Θεώρησε ότι αδίκησαν ένα άλογό του και τσακώθηκε.

[Ο Στράτος ήταν ΠΑΟΚ, μα τα αγόρια του έγιναν φίλαθλοι του Παναθηναϊκού. Όχι, δεν του ‘ξέφυγαν’ από τον ‘προσηλυτισμό’. Εκείνος τα πήρε από το χέρι και τα οδήγησε στο ‘τριφύλλι’.]

Στέλιος: Πηγαίναμε συνέχεια στον Παναθηναϊκό, επειδή ήταν δίπλα στο σπίτι μας. Μέναμε στην περιοχή του Hilton. Έγραψε και τον Άγγελο στον Παναθηναϊκό. Έτσι κι αλλιώς, ήταν φίλος με τους παίχτες, τον Μίμη Δομάζο, τον Τότη Φυλακούρη.

Άγγελος: Ήμουν 15 χρονών τότε. Ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο και επειδή το πατρικό μας ήταν κοντά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού με πήγε εκεί. Έπαιρνα κι εγώ τα αδέρφια μου στον Παναθηναϊκό.

Στέλιος: Βέβαια, πήγαινε ανελλιπώς στην Τούμπα. Δεν έχανε παιχνίδι του ΠΑΟΚ. Έφευγε 7 το πρωί για τη Θεσσαλονίκη, για να δει τον αγώνα. Ήταν και αντιπρόεδρος στον Αθηναϊκό. Στον Βύρωνα ήταν τα φιλαράκια του -οι κολλητοί του-, και πήγαινε συνέχεια, γι’ αυτό ασχολήθηκε και με τον Αθηναϊκό.

Διαμαντής: Στις αρχές πήγαινε και στον Ολυμπιακό, πριν γράψει τον Άγγελο στον Παναθηναϊκό. Είχε και παίχτες φίλους. Μου τα έλεγε ο μαέστρος, Μανώλης Υφαντής, γιος του Ηλία. ‘Έφυγε’ από τη ζωή από την κακιά αρρώστια. Εγώ ήμουν και λίγο ΠΑΟΚ, λόγω του μπαμπά. Μάλιστα, επειδή του έλεγα ότι ο αγαπημένος μου παίχτης ήταν ο Νίκος Αλαβάντας μου είχε φέρει τη φανέλα του.

Στέλιος: Κι εγώ έχω πιάσει τον εαυτό μου να πανηγυρίζω σαν τρελός για τον Ολυμπιακό, όταν νίκησε στον τελικό στο Final 4, στην Κωνσταντινούπολη. Ήμουν στην Αμερική κι έλεγα: ”Εγώ; Εγώ κάνω έτσι για νίκη του Ολυμπιακού;”. Eίναι ελληνική ομάδα! Και έτσι όπως έγινε στο τέλος με το καλάθι του Πρίντεζη πώς να μην πανηγυρίσεις. Έπαιζαν και πολλά Ελληνόπουλα σ’ εκείνη την ομάδα. Ήταν και όλο το κλίμα τέτοιο.

Άγγελος: Ο πατέρας είχε φτιάξει και μια ομάδα, τον ΠΑΟΚ Βύρωνος. Με ασπρόμαυρες φανέλες. Δεν ήμασταν σε κάποιο πρωτάθλημα. Για να περνάμε καλά την έφτιαξε. Τις Δευτέρες είχαν ρεπό τα μαγαζιά που δουλεύαμε και τα θέατρα. Μαζευόμασταν καλλιτέχνες και παίζαμε μπάλα. Και ο ίδιος έπαιζε και εγώ.

Στράτος Διονυσίου φανέλα ΠΑΟΚ

Διαμαντής: Όλα πάνω στον Άγγελο έπεσαν, μετά το θάνατο του μπαμπά. Σαν πατέρα τον είχαμε.

Στέλιος: Aυτός μας πρόσεχε. Είναι πολύ ευαίσθητος και ευσυγκίνητος. Μπορεί να κλάψει και με ελληνική ταινία.

Άγγελος: Και όσο μεγαλώνω γίνομαι χειρότερος. Κλαίω πιο εύκολα. Τα πρόσεχα τα αδέρφια μου, μέχρι να ξεπεταχτούν. Ο Στέλιος ήταν 16 και ο Διαμαντής 13 χρόνων.

Στέλιος: Καλά κι εγώ με την ‘Ευτυχία’ έγινα ρεζίλι -από το κλάμα- στον κινηματογράφο. Στη σκηνή που έχασε την κόρη της. Είναι κι η Καραμπέτη μεγάλη ηθοποιός.

Στράτος Διονυσίου Άγγελος

Στέλιος: Ήταν ο μεγαλύτερος Ελληνας τραγουδιστής. Μπορούσε να τραγουδήσει τα πάντα. Και Θεοδωράκη και Ξαρχάκο. Ο Θεοδωράκης μάλιστα ήθελε να του γράψει τραγούδια. Και ο πατέρας μας αρνήθηκε με μεγάλο σεβασμό προς τον συνθέτη. Του άρεσε να τραγουδάει για τη γυναίκα, τον έρωτα, άλλα πράγματα.

Διαμαντής: Υπάρχουν νέα παιδιά, τα οποία δεν είχαν γεννηθεί όταν ‘έφυγε’ και μου ζητάνε να πω τραγούδια του που είναι δύσκολο να τα γνωρίζουν. Κι όμως τα ξέρουν κι αυτά.

Άγγελος: Ήμουν μπροστά στο σκηνικό με τον Μίκη Θεοδωράκη. Του έδωσε να ακούσει κάποιες κασέτες με έργα του. Μικρός ήμουν τότε, κάπου μεταξύ του 1965 και 1975 έγινε. Τον ευχαρίστησε και του είπε: “Δάσκαλε είναι ωραία τα τραγούδια σου, αλλά δεν είναι για ‘μένα. Κάποιος άλλος θα τα πει καλύτερα απ’ ό,τι εγώ”. Φαντάζομαι θα εννοούσε τον Μπιθικώτση ή κάποιον άλλο. Και ο Γιάννης Μαρκόπουλος του είχε ζητήσει να πει τραγούδια του.

Μια κυρία που έφτιαχνε την γκαρνταρόμπα τού είπε: “Θέλει να σας δει ο κύριος Μαρκόπουλος”. Αν θυμάμαι καλά, δεν πρέπει να τον γνώριζε. Νομίζω ρώτησε “Ποιος είναι αυτός;”. Προσοχή στεκόταν στον Στράτο, πολύ ευγενικός. Του ζήτησε να πει δυο τραγούδια στο Ηρώδειο. Του απάντησε ότι δεν “είμαι για το Ηρώδειο”. Τελικά, πήγε. Τα είπε τα τραγούδια και έγινε χαμός! Εκείνη την περίοδο είχε πρωτοβγεί ‘Ο Παλιατζής’ και το θέατρο τού φώναζε ‘Τον Παλιατζή!’. Ήθελαν να το πει κι αυτό. Δεν τον τραγούδησε, επειδή η βραδιά ήταν του Μαρκόπουλου.

Όλοι τον παρακαλούσαν να πει τα τραγούδια τους. Αν ζούσε θα την έκανε αυτή τη στροφή και θα έλεγε και τέτοια τραγούδια. Το πιστεύω αυτό. Θα το έκανε. Ετοίμαζε κι άλλον ένα δίσκο πριν πεθάνει. Τετραπλό! Θα είχε μέσα 40-45 τραγούδια που αγαπούσε, αλλά δεν ήταν δικά του. Από ρεμπέτικα μέχρι και καινούργια. Τραγούδια από το 1930 έως το 1990! Δεν θυμάμαι αν είχε και κάποιο πολιτικό τραγούδι. Πολύ πιθανό. Φαντάσου, τι θα γινόταν αν έβγαινε αυτός ο δίσκος. Αν ζούσε θα τραγουδούσε μέχρι τώρα.

Διαμαντής: Στην Αμερική, όπου ζούσα τα τελευταία χρόνια μου έλεγαν συνέχεια ιστορίες για τον πατέρα μου. Εκεί, δεν πετούσαν λουλούδια στην πίστα, αλλά δολάρια. Τα μονά δολάρια. Και τώρα ακόμη, αυτό κάνουν. Αυτά, τα μάζευαν -στο τέλος- σε σακούλες και τα έπαιρνε η ορχήστρα. Τραγουδούσε στο Ντιτρόιτ και ήθελε το μαγαζί να κρατήσει τα χρήματα της ορχήστρας. Έβαλαν και μπράβους για να τα πάρουν. Αυτοί έβγαλαν όπλα και τότε ο Στράτος μπήκε μπροστά. Δεν καταλάβαινε τίποτε. Δεν φοβόταν. Τσακώθηκε για τα λεφτά της ορχήστρας και επειδή είχε πολλούς φίλους στην Αμερική πήρε έναν στην Αστόρια. Αυτός μίλησε με το μαγαζάτορα και του είπε: “Δώσε τα χρήματα στους μουσικούς του Στράτου, αλλιώς θα έρθουμε και θα στο κάνουμε καλοκαιρινό”. Τότε, οι καλλιτέχνες δεν έκαναν δυο – τρεις εμφανίσεις στην Αμερική. Έμεναν ένα μήνα στο κάθε μαγαζί.

[Ο Στράτος δεν συνήθιζε να συζητάει πολιτικά. Το 1941 μετά την απελευθέρωση η προσφυγική οικογένειά του εκδιώχθηκε. Ο ιεροψάλτης πατέρας του ήταν οργανωμένος αριστερός και αργότερα σκοτώθηκε στον Εμφύλιο. Η μητέρα του Στάσα θέλησε να προστατέψει τον μικρό Στράτο και έφυγαν από τη Νιγρίτα Σερρών, όπου είχε γεννηθεί. Πήγαν στη Θεσσαλονίκη.

Στράτος Διονυσίου: “Έφυγα φαντάρος. Άφησα την γυναίκα μου με τον Άγγελο παιδί και στο δεύτερο μήνα της θητείας μου γεννήθηκε η κόρη μου. Με έριξαν στα πεζικά. Με είχαν από κοντά, με παρακολουθούσαν. Όμως, εμένα δεν με έπαιρναν στο βουνό για ασκήσεις. Μετά τα συνδύασα στο μυαλό μου”.]

Νικολόπουλος Διονυσίου Παπαδόπουλος

Άγγελος: Στην ουσία, στην οικογένεια ήταν δεξιοί. Όμως, ο πατέρας του -δηλαδή, ο παππούς μου, ο Άγγελος- ήταν αριστερός οργανωμένος. Τον σκότωσαν, όταν ο Στράτος ήταν 13 ετών. Μετά, ο πατέρας μου δούλεψε. Έκανε όλες τις δουλειές, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ήταν φακελωμένος ως γιος αριστερού, γι’ αυτό είχε και πολύ δύσκολη στρατιωτική θητεία. Όταν κατέβηκε στην Αθήνα, για να ακολουθήσει το τραγούδι, μείναμε με τη μάνα μου και την αδερφή μου για λίγο στη Θεσσαλονίκη. Τότε, το πρωί δούλευε στην οικοδομή και το βράδυ στα μπουζούκια. Κοιμόταν 4 ώρες.

Στέλιος: Έχασε τον πατέρα του μικρός. Η γιαγιά η Στάσα -μια ψηλή, νταρντάνα, πολύ όμορφη γυναίκα- ήταν κοκέτα. Έβαζε κάθε μέρα το κραγιονάκι της κι ας μην είχε να πάει κάπου. Τραγούδαγε πολύ ωραία κι αυτή. Και η μητέρα μας τραγουδάει καλά. Όταν ο πατέρας δοκίμαζε τραγούδια στο σπίτι η μαμά του έκανε δεύτερη φωνή. Τώρα, ακούω την ανιψιά μου, την κόρη της Τασούλας και λέω “για δες καλή φωνή που έχει η Ιωάννα”. Τη λατρεύω. Σχεδόν κάθε μέρα μιλάμε στο τηλέφωνο.[…]

Στέλιος: Με τον Καζαντζίδη δεν είχε να χωρίσει τίποτε. Μόνο να πει ο Στέλιος “τι ωραίο τραγούδι αυτό του Στράτου” ή ο πατέρας μας το αντίστοιχο για ένα τραγούδι του Καζαντζίδη. Να ζηλέψουν με την καλή έννοια. Τον Μίμη Πλέσσα επίσης σεβόταν πολύ. Του έχει γράψει και τον ύμνο, το “Βρέχει φωτιά στη στράτα μου”.

Άγγελος: Ο Στέλιος Καζαντζίδης είχε επικοινωνήσει με τον Άκη Πάνου κάποια στιγμή και του είχε ζητήσει να του γράψει ένα τραγούδι σαν αυτά που έγραφε στον Στράτο. Δεν αποκλείεται να είχε γίνει κάτι αντίστοιχο και από την πλευρά του πατέρα μας. Εκτιμούσε ο ένας την αξία του άλλου.

[Ο Στράτος που βγήκε μικρός στη βιοπάλη με ένα καλαθάκι στο χέρι, πουλώντας πράγματα ήταν ευχάριστος άνθρωπος, εύκολος και στο φαγητό]

Άγγελος: Του άρεσαν πολύ τα λαδερά φαγητά. Τα γεμιστά, οι σούπες πολύ και το φρικασέ της μαμάς. Δεν ήταν δύσκολος στο φαγητό.

Διαμαντής: Τα γεμιστά αρέσουν και στον Άγγελο. Εγώ θυμάμαι ότι του άρεσε να τρώει ψωμί με φέτα.

[Ο Διονυσίου λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή είχε διαμαρτυρηθεί για διάφορες ενοχλήσεις που αισθανόταν. Όμως, δεν κατέβηκε από την πίστα.Τραγουδούσε με πόνους κι απέφευγε τους γιατρούς. Μία ημέρα πριν έγραφε στο στούντιο τον τελευταίο του δίσκο]

Οικογένεια Διονυσίου Στράτος Διαμαντής Στέλιος

Άγγελος: Όταν πέθανε ήμουν για συναυλίες, στην Αμερική. Επέστρεψα άρον άρον. Μία ημέρα πριν φύγει, είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο. Μου έβαλε να ακούσω τα τραγούδια που είχε ηχογραφήσει για τον τελευταίο του δίσκο (‘Ποιος Άλλος;’) και με παρακάλεσε να εμφανιστώ και στο μαγαζί ενός φίλου του. Τώρα, για τα 30 χρόνια είχαμε κανονίσει με τα αδέρφια μου συναυλίες στη μνήμη του, αλλά με αυτό που έγινε ακυρώθηκαν.

Διαμαντής: Εκείνη την ημέρα, μόλις τελειώσαμε το σχολείο παίξαμε μπάλα με τα παιδιά. Όταν πήγα να πάρω την τσάντα μου να φύγω, με φώναξε η δασκάλα. Μου είπε ”Διαμαντή να σου πω κάτι” κι έπειτα σταμάτησε: “Τίποτε, άστο”. Έφυγα και όταν επέστρεψα μια γειτόνισσα ήταν στο δρόμο και μου είπε να πάω στο δικό της σπίτι: “Διαμαντή, ο μπαμπάς σου είναι λίγο άρρωστος”.

Αργότερα πήγα σπίτι και έμαθα. Όλα αυτά τα χρόνια είναι σαν βρίσκεται εδώ. Ακούμε τα τραγούδια του, τον βλέπουμε συνέχεια. Πέθανε από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Όταν τον είδαμε ήταν πρησμένος πάνω. Είχε φουσκώσει. Είχε ανέβει όλο το αίμα ψηλά. Πονούσε το τελευταίο διάστημα, αλλά συνέχιζε να τραγουδάει με πόνους. Όμως, δεν πήγαινε στον γιατρό. Έλεγε ”θα μου περάσει”. Τι να πω, ίσως να ζούσε αν είχε πάει στο γιατρό. Δεν ξέρω αν υπήρχαν τότε τα μέσα για να βρουν τι είχε ή αν θα το προλάβαιναν.

Τραγούδησε περισσότερα από 5.000 τραγούδια. Είχε επτά χρυσούς και ισάριθμους πλατινένιους δίσκους, των οποίων οι πωλήσεις ξεπέρασαν τις 930.000. Ο Στράτος. Ποιος άλλος;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ